از امام صادق علیه السلام  

در باره پندهاى خداوند متعال  به حضرت عیسى بن مریم علیهما السلام،

قسمت (5)

یَا عِیسَى اعْلَمْ أَنَّ صَاحِبَ السَّوْءِ یُغْوِی وَ أَنَّ قَرِینَ السَّوْءِ یُرْدِی فَاعْلَمْ مَنْ تُقَارِنُ وَ اخْتَرْ لِنَفْسِکَ إِخْوَاناً مِنَ الْمُؤْمِنِینَ

اى عیسى! بدان که همنشین بد گمراه می کند و قرین بد هلاک می سازد؛ بفهم با که همنشین می شوى و براى‏ خود برادران با ایمان برگزین.

یَا عِیسَى تُبْ إِلَیَّ فَإِنَّهُ لَا یَتَعَاظَمُنِی ذَنْبٌ أَنْ أَغْفِرَهُ وَ أَنَا أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

اى عیسى! [با توبه] به سوی من بازگرد زیرا در حالی که من «ارحم الراحمین» ام،

هیچ گناهى در نزد من براى آمرزش بزرگ نیست.

یَا عِیسَى‏ اعْمَلْ لِنَفْسِکَ فِی مُهْلَةٍ مِنْ أَجَلِکَ قَبْلَی أَنْ لَا یَعْمَلَ لَهَا غَیْرُکَ وَ اعْبُدْنِی لِیَوْمٍ کَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ فَإِنِّی أَجْزِی بِالْحَسَنَةِ أَضْعَافَهَا وَ إِنَّ السَّیِّئَةَ تُوبِقُ صَاحِبَهَا وَ تَنَافَسْ فِی الْعَمَلِ الصَّالِحِ فَکَمْ مِنْ مَجْلِسٍ قَدْ نَهَضَ أَهْلُهُ وَ هُمْ مُجَاوِرُونَ مِنَ النَّارِ

اى عیسى! تا از مرگ مهلتى دارى براى خود کارى کن پیش از آنکه دیگرى برایت کاری نکند، مرا بپرست براى روزی که مانند  هزار سال است که من حسنه را چند برابر پاداش می دهم؛ گناه، صاحبش را هلاک می کند؛ در کار خیر رقابت کن [و بشتاب] که چه بسا مجلسى که اهلش برخیزند و از دوزخ در پناه باشند [و یا در جوار آتش جهنم باشند].

یَا عِیسَى ازْهَدْ فِی الْفَانِی الْمُنْقَطِعِ وَ طَأْ رُسُومَ مَنَازِلِ مَنْ کَانَ قَبْلَکَ فَادْعُهُمْ وَ نَاجِهِمْ هَلْ تُحِسُّ مِنْهُمْ مِنْ أَحَدٍ فَخُذْ مَوْعِظَتَکَ مِنْهُمْ وَ اعْلَمْ أَنَّکَ سَتَلْحَقُهُمْ فِی اللَّاحِقِینَ

اى عیسى!  در مورد آنچه فانی شود [یعنی دنیا و متاع آن] بی رغبت باش و بر آثار آنها که پیش از تو بودند گام بگذار و آنها را بخوان و با آنها به نجوا سخن بگو؛ ببین احدى از آنها احساس می کند؟!، از آنها پند بگیر و بدان که تو هم به آنها ملحق خواهی شد.

یَا عِیسَى قُلْ لِمَنْ تَمَرَّدَ بِالْعِصْیَانِ وَ عَمِلَ بِالْإِدْهَانِ لِیَتَوَقَّعْ عُقُوبَتِی وَ یَنْتَظِرُ إِهْلَاکِی إِیَّاهُ سَیُصْطَلَمُ مَعَ الْهَالِکِینَ طُوبَى لَکَ یَا ابْنَ مَرْیَمَ ثُمَّ طُوبَى لَکَ إِذَا أَخَذْتَ بِأَدَبِ إِلَهِکَ الَّذِی یَتَحَنَّنُ عَلَیْکَ تَرَحُّماً وَ بَدَأَکَ بِالنِّعَمِ مِنْهُ تَکَرُّماً وَ کَانَ لَکَ فِی الشَّدَائِدِ لَا تَعْصِهِ

اى عیسى! به آن که به نافرمانى از من تمرد کرده  و مسامحه می نماید بگو: «باید متوقع کیفر من و منتظر هلاک باشى و با هالکان خواهی بود». خوشا بر تو اى پسر مریم! و خوشا بر تو آن گاه که متادّب به ادب معبودت شوى آن معبودی که مهربانست و در آغاز تو را با نعمت خود  گرامی داشته و در سختی ها به فریادت رسیده است.